എന്റെ വേരുകൾ (തുടർച്ച)

വീടിന്റെ ചുറ്റും റബ്ബർ മരങ്ങൾ തന്നെ ആയിരുന്നു. വീടിന്റെ കുറച്ചങ്ങു മാറി വേറെ കുറച്ചു വീടുകൾ കൂടി ഉണ്ടെങ്കിലും ഒരു മല തുരന്ന് ഉണ്ടാക്കിയ എന്റെ വീട് അന്യരുടെ കണ്ണിൽ നിന്ന് ഒളിച്ചു നിന്നു. അയൽപക്ക ബന്ധങ്ങൾ ഗ്രാമങ്ങളിൽ വളരെ കൂടുതലയിരിക്കുമല്ലോ. എന്റെ വീടിന്റെ പ്രധാന അയൽപക്കം കുന്നപള്ളിക്കരയിരുന്നു. കുന്നപള്ളി കുടുംബത്തിലെ നടുക്കഷ്ണം ആയ ബെന്നി കുന്നപ്പള്ളിയും കുടുംബവും. ബെന്നി ചേട്ടന്റെ രണ്ട് മക്കൾ മൂത്തവൻ എന്നെക്കാൾ 1 വയസിന് മൂത്തത് ഇളയവൾ എന്നെക്കാൾ ഒരു വയസ് കുറഞ്ഞത്. ഇവരായിരുന്നു എന്റെ ബാല്യം പിന്നെ എന്റെ ചേട്ടനും.

നേരത്തെ പറഞ്ഞ മലമുകളിൽ നിന്നും വെള്ളം തേടി എന്റെ അപ്പൻ മല ഇറങ്ങി വീടുവെച്ചു. അമ്മയുടെ മാല പണയം വെച്ചിട്ടാണ് ഇങ്ങു താഴെ സ്ഥലം വാങ്ങിയതത്രെ. ഏതായാലും എന്റെ നനുത്ത ഓർമ്മകളിൽ ഒരു ഓലമേഞ്ഞ വീടുണ്ട്. ഒരിക്കൽ ഏതോ കൊടുങ്കാറ്റിന് ആ ഓല പറന്ന് പോയി അത് കണ്ട് ഞാനും ചേട്ടനും കൈ കൊട്ടി ചിരിച്ചത്രേ. എനിക്ക് ഓർമയില്ല എങ്കിലും അന്ന് അമ്മ കരഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും. അപ്പൻ പണിക്ക് പോയ സമയത്ത് അമ്മ ഒറ്റയ്ക്കല്ലേ രണ്ട് കുഞ്ഞുങ്ങളും. ആ വീടിന്റെ വളരെ ചെറിയ ഓർമകളെ എനിക്കുള്ളു. ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞ ആ വീട്ടിൽ നഖം വെട്ടിയും ബാറ്ററികളും വെച്ച് ഞാൻ എന്റെ ബാല്യം ആഘോഷിച്ചത്. അന്ന് എനിക്ക് കൈ എത്താത്ത ദൂരത്ത് ആ രണ്ട് കളിപ്പാട്ടങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ഞാൻ ഒരുപാട് കരഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ആ കണ്ണുനീരും തണുപ്പുള്ള ഇരുട്ടും മാത്രമാണ് ആ വീട് എനിക്ക് നൽകിയ ഓർമ്മകൾ.

അവിടെ നിന്ന് ഞാൻ അറിഞ്ഞതെന്താണെന്നോ അനുഭവിച്ചതെന്താണെന്നോ എനിക്ക് ഓർമ ഇല്ല പക്ഷെ ആ വീടും അതിനുള്ളിലെ ഇരുട്ടും ഇന്നും എന്നോടൊപ്പമുണ്ട്. ആ തണുപ്പിന്റെ ഓർമ്മകളിൽ ഞാൻ ഇന്നും അഭയം തേടാറുണ്ട് കണ്ണടച്ച് ആ ഇരുട്ടു നിറഞ്ഞ അടുക്കള മുറിയിലേക്ക് ഓടിയെത്താറുണ്ട്, എന്റെ ആന്മാന്വേഷണങ്ങൾ.